Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2014

ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ, ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ προσωπικά το βρίσκω όλο και πιο δύσκολο να βρω κάποιο κίνητρο για να συμμετάσχω στις εκλογές και να δώσω την ψήφο μου σε κάποιο κόμμα. Μερικές φορές αναρωτιέμαι μήπως τελικά είχε δίκιο το παλιό ευφυολόγημα που έλεγε: "αν οι εκλογές μπορούσαν κάτι ν' αλλάξουν, τότε θα είχαν από καιρό απαγορευτεί!" Οι κοινωνιολόγοι χαρακτηρίζουν το σύνδρομο πνευματικής κόπωσης, απ' το οποίο πάσχω, ως "αρνητισμό έναντι της πολιτικής" - αρνητισμό έναντι των πολιτικών θα ήταν ο σωστότερος ορισμός: Γιατί όπως πολλοί πολίτες, έτσι κι εγώ δεν τρέφω την παραμικρή αμφιβολία ότι η τάξη των πολιτικών έχει να επιτελέσει ένα κεντρικό ρόλο στα κοινά - αυτό για το οποίο αμφιβάλλω, είναι αν οι κυρίες και οι κύριοι που έχουν αναλάβει να φέρουν σε πέρας αυτή τη δουλειά, διαθέτουν τα απαραίτητα προσόντα.
Προφανώς, εδώ δεν πρόκειται για ατομικό αλλά για δομικό πρόβλημα. Ήδη πριν από είκοσι τόσα χρόνια η Εστέρ Βιλάρ μιλούσε για τη "σαγηνευτική λάμψη της βλακείας" η οποία χαρακτηρίζει τη δουλειά των πολιτικών όσο τίποτε άλλο. Στην πραγματικότητα πρέπει να αποδεχτούμε ότι σε κάποια γωνιά της πολιτικής δραστηριοποιούνται δυνάμεις επιλογής, οι οποίες περισσότερο εμποδίζουν παρά προωθούν προβληματισμένα, δημιουργικά και συναισθηματικά ώριμα άτομα. Πώς αλλιώς θα μπορούσε ένας άνθρωπος λογικός, με πρωτότυπεςε ιδέες και φαντασία, να αντέξει αυτή την απάθεια, αυτή τη μικρόνοια, αυτή την υποχρεωτική οπορτουνιστική υποκρισία, πράγματα που απαιτούμε να διαθέτει ο επαγγελματίας πολιτικός στην πορεία του μέσα από τους θεσμούς; Δεν είναι λοιπόν αυτονόητο ότι αυτοί που εκ προοιμίου έχουν μια κάποια κλίση προς τον ανεγκέφαλο οπορτουνισμό, θα είναι σε πλεονεκτική θέση στο πολιτικό πεδίο;

Μίκαελ Σμιτ-Σάλομον

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου