Η μόνη εγγυημένη μέθοδος αντιμετώπισης του ναζισμού (μια άποψη)
Η αποτρόπαιη δολοφονία των δύο οργανωμένων οπαδών της Χρυσής Αυγής
προκάλεσε βέβαια την ενεργοποίηση των συντηρητικών ενστίκτων της
κοινωνίας, με τους απαθείς σε όλα νοικοκυραίους να ανακάθονται για να
χωθούν όσο μπορούν περισσότερο στην ασφάλεια του καναπέ τους απέναντι
από την τηλεόραση, προκάλεσε όμως και έντονο προβληματισμό και τρόμο σε
κάθε λογικό άνθρωπο και ενεργό πολίτη για το τι μπορεί να ακολουθήσει.
Σε κάποιες από τις επισκέψεις μου στην Αθήνα κατά το διάστημα των
προηγούμενων μηνών, μου έγινε η ερώτηση: Πώς αντιμετωπίζουμε τους
ναζιστές;
Η απάντησή μου ήταν
ότι με τούβλο στο κεφάλι πάντως όχι, αυτά ήταν μέθοδες άλλης εποχής,
τώρα έχει προχωρήσει η φιλοσοφία και η αυτογνωσία σε πολύ βαθύτερα
επίπεδα. Έτσι, η σύγχρονη και η πιο εγγυημένη για μακροπρόθεσμη και
μόνιμη επιτυχία μέθοδος, είναι η φυσική καλλιέργεια στην κοινωνία, δεν
ασχολούμαστε δηλαδή καθόλου με το να αντιμετωπίσουμε επιθετικά το “κακό”
διότι το δυναμώνουμε στην διάρκεια του χρόνου, αν και βραχυπρόθεσμα μάς
φαίνεται ότι το καταπολεμούμε. Αυτό που έχουμε να κάνουμε μόνο, είναι
να σπέρνουμε το “καλό”,ώστε μακροπρόθεσμα να αναπτυχθεί και να κερδίσει
τον χώρο, να σκεπάσει το “κακό”, το οποίο δεν θα αντέξει δίχως ήλιο.
Αυτή είναι η μόνη προσέγγιση που πιστεύω ακράδανρα. Κάποιοι που μου
έλεγαν ότι είναι πολύ ουτοπική η προσέγγισή μου και ότι δεν έχουμε καμία
τύχη αν συμπεριφερθούμε έτσι όπως λέω, ότι δεν θα προλάβουμε να δούμε
το αποτέλεσμα της φυσικής μας καλλιέργειας διότι θα μας έχουν ήδη
σκοτώσει και άρα κάτι άλλο, πιο δραστικό πρέπει να κάνουμε, το οποίο
βέβαια ούτε οι ίδιοι γνώριζαν, είναι οι ίδιοι άνθρωποι που τώρα έχουν
προβληματιστεί σφοδρά και νιώθουν την απόλυτη ματαιότητα κάθε άλλης
μεθόδου.
Ο φασισμός, ο ναζισμός, κάθε τι που οδηγεί σε βία, σε
τρομοκρατία, σε θάνατο, καταπολεμούνται μονάχα με κοινωνική απομόνωση
όσων είναι απόλυτοι, αμετανόητοι και επιθετικοί σε κάθε τι διαφορετικό,
με ταυτόχρονες συνεχείς σπορές λόγου στην κοινωνία, για μαζική παραγωγή
ανθρώπων καλλιεργημένων που θα αποτελέσουν ανάχωμα στην προέλασή τους.
Το αν θα προλάβουμε ή όχι να δούμε τα αποτελέσματα αυτής μας της
προσέγγισης είναι το πλέον αδιάφορο διότι, πολύ απλά, γνωρίζουμε πολύ
καλά ότι η ζωή στον πλανήτη δεν σταματάει σε εμάς. Προς το παρόν
βιώνουμε τα αποτελέσματα της ίδιας προσέγγισης, αυτών που μαζικά και επί
δεκαετίες έσπερναν το “κακό” ανάμεσά μας. Αν δεν προλάβουμε να δούμε
εμείς τα αποτελέσματα της σποράς μας, θα τα βιώσουν οι επόμενες γενιές
και έχουμε χρέος να τους αφήσουμε έναν κόσμο στον οποίον θα ζήσουν και
όχι θα αλληλοσκοτωθούν. (απόσπασμα)
Γιάννης Μακριδάκης
