Το κείμενο της Ίδρυσης, ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ

Την "Διακήρυξη Αρχών...", μετά την οριστική απόφαση και δήλωσή μου με τον τίτλο "Απεταξάμην", πιθανό θα έπρεπε να την διαγράψω απ' τον ιστότοπο. Την διατηρώ όμως για λόγους προσωπικής θέσης και έκφρασης, χρήσιμης ίσως μέσα στο χρόνο.

__________

ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ – ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΑΡΧΩΝ ΤΗΣ  «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ»

Η «Δημοκρατική Κοινωνική Επανάσταση» δημιουργείται σαν Κοινωνικός και Πολιτικός Φορέας, με βασικές κατευθύνσεις την Δημοκρατική, Ειρηνική Κοινωνική Επανάσταση εναντίον του ναζισμού, της ανισότητας, της φτώχειας, της οικονομικής και πολιτικής διαφθοράς, της έλλειψης κοινωνικής δικαιοσύνης, της κάθε είδους εκμετάλλευσης, της αναξιοκρατίας, του στείρου κομματικού ανταγωνισμού, των διακρίσεων, της έλλειψης ουσιαστικής Δημοκρατικής Παιδείας, με στόχο την προβολή, την ανάταση, την εξυγίανση και τη διάσωση του Ελληνισμού και του Ελληνικού Πολιτισμού, της Ελληνικής γλώσσας, της Ελληνικής ιστορίας – που κινδυνεύουν άμεσα από εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς μέσα στους αιώνες – με αταλάντευτες απ’ την πλευρά των μελών της προσπάθειες, αλλά και μέσα από τις κοινές και ενωτικές προσπάθειες και των πολιτών, στο μέτρο που και αυτοί αντιλαμβάνονται πόσο αναγκαία είναι τα παραπάνω. Όλα αυτά σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, στα πλαίσια ενός αξιοπρεπούς Έθνους που επιθυμεί να επιβιώσει αλλά και να συνεχίσει να διακρίνεται για τις ανώτερες επιδόσεις του σε κάθε τομέα, από την αρχαιότητα και εξής, μέσα στον Πολιτισμένο ή συνεχώς Εκπολιτιζόμενο -  είθε συνεργαζόμενο - Κόσμο, και όχι για ενέργειες κάποιων πολιτών του - πολιτικών και μη - που το ταπεινώνουν, το δυσφημίζουν, το υποτάσσουν και το εξαθλιώνουν,  δίνοντας ευκαιρίες σε όσους καραδοκούν, μέσα και έξω απ’ τη χώρα, να κερδοσκοπούν με κάθε τρόπο σε βάρος του ή να οικειοποιούνται τα επιτεύγματα, το δυναμικό και τα πολιτιστικά και ενεργειακά του αγαθά ή ακόμα και να προσπαθούν να το εξαλείψουν.

Οι αρχές αυτές,  αποτελούν  τον απαράβατο Καταστατικό Χάρτη της «Δημοκρατικής Κοινωνικής Επανάστασης», σε πλήρη αντιπαράθεση με φορείς, κόμματα, εξουσίες και πρόσωπα -  ιδιαίτερα ναζιστικού, φασιστικού ή δικτατορικού τύπου -  για όσα αρνητικά απ’ τα αναφερόμενα πρεσβεύουν και για όσα θετικά πολεμούν. Και, σαν αρχές, θα αναδεικνύονται, έξω από συνηθισμένα λόγια, με πράξη.

Η ιδέα της συνύπαρξης μέσα σε μια δημοκρατική, δίκαιη και ενωμένη Ευρώπη, με την προϋπόθεση όμως της ισοτιμίας, ευνομίας, δικαιοσύνης, ασφάλειας, μη παγκοσμιοποιημένης εκμετάλλευσης ή εξαθλίωσης - όπως αυτές συμβαίνουν  από τότε σχεδόν που η παγκοσμιοποίηση υιοθετήθηκε - και, ευρύτερα, μέσα σ’ έναν με τα ίδια χαρακτηριστικά ειρηνικό, συνεργαζόμενο και ει δυνατόν ομονοούντα και χωρίς οποιεσδήποτε διακρίσεις Κόσμο, που θα επιδεικνύει σεβασμό στην όποια διαφορετικότητα, στον πολιτισμό, στην  ιστορία, στη  γλώσσα και στην παράδοση των Λαών, δεν αντίκειται, σαν επιδίωξη, στον ανώτερο πολιτισμό  και στα οράματα του Έθνους. Αντίθετα, τα εξυπηρετεί και τα αναδεικνύει, όχι μόνο γιατί η παρουσία και η προσφορά του Ελληνικού Έθνους, ιδιαίτερα στον Πολιτισμό, στην Επιστήμη και στον Ανθρωπισμό,  προβάλλεται και μέσα από αυτή την συνύπαρξη σαν παράδειγμα από αιώνες για  ολόκληρη την ανθρωπότητα  - κι αυτό πρέπει να συνεχίσει να συντελείται -  αλλά και γιατί η όποια άλλη στενοκέφαλη ναζιστική και φασιστική αντίληψη απομόνωσης  και σύγκρουσης των Ελλήνων με τον υπόλοιπο, διαφορετικό φυλετικά Κόσμο -  που εκφράζεται τελευταία κυρίως από ημέτερους ναζιστές -  απομονώνει το Έθνος, δημιουργώντας πολλαπλάσιους εχθρούς της επιβίωσής του, βλάπτει τη διάδοση του Πολιτισμού του, τον σεβασμό του Κόσμου προς αυτόν και προς αυτό, καθώς και την ασφάλειά του και, επιπλέον, συντελεί στο διχασμό και στη διαίρεση. Άλλο είναι η θετική και ανεξάρτητη Εθνική υπόσταση και η προστασία της, μέσα σε μια πολυποίκιλη, σεβαστή  και συνεργαζόμενη Ανθρωπότητα, και άλλο - και μάλιστα καταστροφικό – η ναζιστική, φασιστική και πολύ περισσότερο ανόητη και επικίνδυνη Χιτλερική ιδέα της επικράτησης, επιβολής και ανωτερότητας οποιασδήποτε «άρειας» ή άλλης άρρωστα προβαλλόμενης φυλής σαν δήθεν «θεϊκής» και «ανώτερης» όλων των υπόλοιπων, τάση που μπορεί να καταστρέψει όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και τους λοιπούς Λαούς. Στους συνετούς  και καλλιεργημένους Έλληνες δεν ταιριάζει οποιοσδήποτε κομπασμός για καμιά «άρειά» τους υπόσταση. Ταιριάζει μόνο η συνειδητοποίηση της Παγκόσμιας Πολιτιστικής, Επιστημονικής, Φιλοσοφικής, Ανθρωπιστικής  και Κοινωνικής  προσφοράς τους, την οποία δεν επιτρέπεται να αμαυρώνουν, αλλά, αντίθετα, να συνεχίζουν.

Η «Δημοκρατική Κοινωνική Επανάσταση» δεν ιδρύεται σαν ένας ανακυκλωμένος ή οικογενειακός ή κληρονομικός ή «συντεχνιακός»  κοινωνικός ή κομματικός σχηματισμός για την εξυπηρέτηση όποιων συμφερόντων, πλην των υγιώς Εθνικών και των ευρύτερα Ανθρώπινων, ούτε έχει σαν πρώτη επιδίωξη την κυβερνητική ή άλλη εξουσία, αλλά τον έλεγχό της με κάθε πρόσφορο ειρηνικό μέσο και τη συμβολή στη βελτίωση του δημοκρατικού, κοινωνικού και κοινοβουλευτικού βίου, με πνεύμα δικαιοσύνης και ισότητας.

Η «Δημοκρατική Κοινωνική Επανάσταση», είναι πλήρως αντίθετη σε κάθε σωματική, πνευματική και ψυχολογική βία. Θεωρεί πως οι ειρηνικοί τρόποι δίκαιου κοινωνικού αγώνα, όταν αυτός καθίσταται τελικά αναγκαίος, είναι ευρηματικά ατέλειωτοι και αποτελεσματικοί, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα τη βία και την επιθετικότητα άλλων, γεγονός που πρέπει να είναι φανερό και σαφές. Είναι αυτονόητο πως, σε περίπτωση απειλής της ζωής του, ακόμα και ο οπαδός της ειρήνης έχει το δικαίωμα να αμύνεται.

Η «Δημοκρατική Κοινωνική Επανάσταση», θεωρεί πως οι εκπρόσωποι του Κοινοβουλίου αλλά και της Κυβέρνησης δεν πρέπει να χαίρουν ασυλίας. Η ασυλία έχει αποδειχθεί συχνά αιτία καταχρήσεων, πολιτικής και οικονομικής διαφθοράς, διαφυγής,  εκμεταλλεύσεων, διακρίσεων, αποκρύψεων, ρουσφετιών, μιζοληψιών, αήθους πλουτισμού και υποβιβασμού του επιπέδου της πολιτικής αντιπαράθεσης μέσα και έξω απ’ τη Βουλή, με αρνητικές κοινωνικές και πολιτισμικές  προεκτάσεις και αρνητικό παράδειγμα – και μάλιστα από «εκπροσώπους του Λαού» - για υιοθέτηση και διαιώνιση των φαινομένων αυτών και στο κοινωνικό σύνολο.

Η «Δημοκρατική Κοινωνική Επανάσταση»  θεωρεί επίσης πως η βασική αποζημίωση  των βουλευτών και των μελών της Κυβέρνησης πρέπει να μειωθεί τουλάχιστο κατά το ένα τρίτο. Θεωρώ πως η βασική σημερινή αποζημίωση των οχτώ χιλιάδων ευρώ ανά μήνα αποτελεί πρόκληση, σε σχέση με τις απολαβές, τα δεινά, την ανεργία και τη φτώχεια του δοκιμαζόμενου, στη μεγάλη του πλειοψηφία, κοινωνικού συνόλου, δεδομένου ταυτόχρονα ότι η αμοιβή αυτή δεν είναι η μόνη απολαβή. Ουδέποτε άλλωστε αποδείχτηκε ότι αυξάνει την εργατικότητα και τη διάθεση για μεγαλύτερη προσφορά, εκτός εξαιρέσεων.  Η συμμετοχή στο δημόσιο βίο δεν πρέπει να έχει ποτέ σαν ελατήριο τις υλικές απολαβές. Το πολιτικά ηθικό και την προσφορά ναι.  Ταυτόχρονα, κάθε βουλευτής χωρίς εξαίρεση, είτε μετέχει στην Κυβέρνηση είτε όχι,  αλλά και κάθε στέλεχος κόμματος ή εξωκοινοβουλευτικό πρόσωπο που εισέρχεται σ’ αυτήν ή αναλαμβάνει, από όποια θέση, οποιαδήποτε διαχείριση δημόσιων χρημάτων, πρέπει να δηλώνει απ’ την αρχή με λεπτομέρειες όλα τα περιουσιακά του στοιχεία, μετρητά, κινητά και ακίνητα, καθώς και των άμεσων – εξ αγχιστείας ή εξ αίματος - συγγενών του μέχρι και δεύτερου βαθμού, όντας σε δυνατότητα, αλλά και εκείνοι, να αποδείξουν κάθε στιγμή πότε και πώς τα απέκτησαν, έλεγχος που επιβάλλεται να γίνεται και στο τέλος κάθε κοινοβουλευτικής και κυβερνητικής θητείας αλλά και όλα τα χρόνια αργότερα.

Η θέση του βουλευτή είναι κοντά σ’ αυτούς που εκπροσωπεί και απ’ τους οποίους εκλέγεται. Το φαινόμενο οι βουλευτές ή οι επιφορτισμένοι με ειδικά καθήκοντα βουλευτές στην περιφέρειά τους «να θυμούνται», όπως λέγεται χαρακτηριστικά, «τον τόπο τους στις παραμονές των εκλογών» για να πάρουν ψήφους, είναι απαράδεκτο. Γι’ αυτό ορίζεται αυστηρά πως οι – ενδεχόμενα – βουλευτές της «Δημοκρατικής Κοινωνικής Επανάστασης» είναι υποχρεωμένοι τουλάχιστο για μια, συνολικά, εβδομάδα κάθε δίμηνο ή το ανώτερο τρίμηνο να βρίσκονται στις έδρες τους, εκτός σοβαρών εξαιρέσεων οι οποίες θα πρέπει να αποδεικνύονται.

Οι βουλευτές και τα στελέχη, κοινοβουλευτικά ή μη,  που κατέχουν συγκεκριμένες μόνιμες θέσεις στην Περιφέρειά τους ή αλλού, πρέπει να υπηρετούν εκεί. Και για κανέναν λόγο δεν θα εισπράττουν αποζημίωση και για τις δυο θέσεις, επιλέγοντας ή την αποζημίωση του βουλευτή ή την αποζημίωση της θέσης.

Η «Δημοκρατική Κοινωνική Επανάσταση» πιστεύει ότι ο «βεντετισμός» ως προς το ύψος αποζημίωσης των Ελλήνων επαγγελματικών στελεχών του δημοσίου, είτε προέρχονται από τις τάξεις του είτε είναι μετακλητοί,  πρέπει να εκλείψει, με αυστηρούς όρους ισότητας και αξιοκρατίας, στην οποία καίριο ρόλο θα παίζουν τα τυπικά προσόντα, ενώ τα προσόντα δυνατοτήτων, που έχουν αποτελέσει  κατ’ επανάληψη αντικείμενο κομματικών σκοπιμοτήτων και εκλεκτικών συγγενειών, πρέπει να κρίνονται από συμβούλιο σχετικών με το εκάστοτε αντικείμενο  ανεξάρτητων προσωπικοτήτων. Οι αποζημιώσεις αυτές για τα επιπλέον προσόντα δυνατοτήτων να μη ξεπερνούν ένα επιπλέον 10 τοις εκατό επί της αποζημίωσης που αναλογεί στα τυπικά προσόντα. Στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, η παρεμβατικότητα του Κράτους δεν μπορεί να είναι ευρεία. Πρέπει όμως να ασκείται  κοινωνικός έλεγχος, ώστε οι ιδιώτες εργαζόμενοι επ’ ουδενί να αμείβονται λιγότερο απ’ τους συναδέλφους τους του στενότερου ή ευρύτερου δημόσιου τομέα, που έχουν τα ίδια προσόντα, και να έχουν οπωσδήποτε αντίστοιχη ασφάλιση.

Η παγκόσμια ιστορία έχει καταδείξει μέσα στους αιώνες πως ποικίλα καθεστώτα -  ιδιαίτερα βέβαια αν επικράτησαν βίαια ή ξεγέλασαν τους λαούς ή ήταν προσωποπαγή ή με διάφορες μορφές ολιγαρχικά αλλά και «δημοκρατικά» –  πρόδωσαν συχνά τους πολίτες εξυπηρετώντας κάθε άλλο παρά το κοινωνικό σύνολο. Η ειλικρίνεια ερχόταν πάντα σε δεύτερη μοίρα και οι – καλά κρυμμένες -  ιδιοτελείς επιδιώξεις σε πρώτη.

Η «Δημοκρατική Κοινωνική Επανάσταση» θεωρεί τη Δημοκρατία, με τα όποια τρωτά της, οφειλόμενα κυρίως στην έλλειψη δημοκρατικής παιδείας ( που είναι ανάγκη αέναα να επιδιώκεται),  στην επικράτηση ατομικισμού, απληστίας και στην απουσία πνεύματος αλληλεγγύης - που παρά ταύτα εμφανίζεται κάποτε, αλλά αργά, όταν πλέον τα δεινά έχουν γίνει μεγάλα -  σαν το κατ’ εξοχήν αρμόζον στους  Έλληνες αλλά και στον Κόσμο πολίτευμα, απορρίπτοντας όλα τα προσωποπαγή, ναζιστικά, φασιστικά, δικτατορικά, ολιγαρχικά, φεουδαρχικά, βασιλικά ή όποια άλλα, ως ιδιαίτερα αντιλαϊκά. Απέναντι σ’ αυτά θα είναι πάντα αντίθετη, αποκλείοντας επιπρόσθετα τη συνεργασία με όποια κόμματα εκπροσωπούν αυτές τις τάσεις ή έχουν ή εντάσσουν στους κόλπους τους στελέχη, υπουργούς κ.λπ. που εμφορούνται από ναζιστικές, φασιστικές, δικτατορικές  ιδεολογίες. Ένας απλός ψηφοφόρος είναι φυσικό να επιλέγει ό,τι επιθυμεί κάθε φορά, έχοντας το απόλυτο δικαίωμα αλλαγών και αυτοπροσδιορισμού του.

Ένας «φωτισμένος ηγέτης», σαν μόνος κυβερνήτης, εξουσιοδοτημένος συχνά από τον εαυτό του, απ’ τους γύρο του ή απ’ τους λίγους ή, έστω, κάποτε από πολλούς, είναι πάντοτε μια αντιδημοκρατική επιλογή αν δεν εκλέγεται δημοκρατικά από το σύνολο του εκλογικού σώματος και μάλιστα για όχι περισσότερες από δυο πλήρεις θητείες. Η ιστορία είναι όμοια γεμάτη και από λάθη «εν δημοκρατία» αλλά  και από απείρως περισσότερα λάθη ή ιδιοτελή «λάθη», καταδυναστεύσεις, εκμετάλλευση, αυθαιρεσία, σκληρότητα, εγκληματικότητα, καταπατήσεις ανθρώπινων δικαιωμάτων, ευκολότερα αποκρυπτόμενη διαφθορά, κάποτε και ανισορροπία κ.λπ. από μέρους του ενός «άρχοντος» ή των λίγων επί των πολλών και μάλιστα ιδιαίτερα επί των αδύναμων. Κι αυτό συχνά δεν είναι τυχαίο.

Στο σημείο αυτό είναι χρήσιμο να τονίσω πως και στις μέρες μας μπορεί να καθιερωθεί και να λειτουργήσει η Άμεση Δημοκρατία, με πολύ πιο συχνή συμμετοχή των πολιτών στην έκφραση γνώμης και στη λήψη σημαντικών αποφάσεων, κάτι που θα κάνει πιο ουσιαστικό, πιο όμορφο και πιο ενδιαφέρον το Δημοκρατικό Πολίτευμα, τους πολίτες πιο υπεύθυνους και βαθύτερα σκεπτόμενους, τη συλλογική ευθύνη πιο ενεργητική και, όμοια, τον δημόσιο λόγο . Η επιδίωξη της ανόθευτης  Άμεσης Δημοκρατίας είναι διακαής επιθυμία μου και επιθυμώ να αποτελεί συνεχή και σταθερή δέσμευση της «Δημοκρατικής Κοινωνικής Επανάστασης». Ακόμα περισσότερο επειδή υπάρχει η πεποίθηση πως η πολιτική αλλά και οικονομική διαφθορά θα ελέγχονται μέσα από την Άμεση Δημοκρατία ευκολότερα και περισσότερο και ο πολίτης θα αποβαίνει πιο δραστικός, αντιλαμβανόμενος καλύτερα το κοινό συμφέρον, καθώς και πως πρέπει κάποια στιγμή να μη δέχεται να εκμεταλλεύεται έμμεσα και το εαυτό του μέσα από την εκμετάλλευση και των άλλων, ούτε να παραδίνεται στο ατομικό ή αρνητικά συντεχνιακό συμφέρον. Πάνω απ’  όλα πρέπει να κυριαρχεί η αρχή «Ο σώζων την Ελλάδα σωθήτω» (γιατί όχι και τον Κόσμο) και όχι η αρχή «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Δυστυχώς,  πολλές φορές η «βλάβη», οικονομική και μη, και ο αφελληνισμός ξεκινούν  απ’ το εσωτερικό κι απ’ τον εαυτό μας, κι ανοίγεται έτσι άσκεφτα δρόμος για την εκμετάλλευση του Έθνους από τους άλλους, καθώς και για τον περαιτέρω «αφελληνισμό», σκόπιμα κάποτε απ’ αυτούς ή στη συνείδησή τους.

Με τον όρο «Άμεση Δημοκρατία» δεν αναφέρομαι στα δημοψηφίσματα που, με βάση το Σύνταγμα, παραμένουν σαν έσχατο μέσο, ούτε στις «δημόσιες διαβουλεύσεις», που αποβαίνουν συχνά «παρωδία», ούτε στις συχνά κατευθυνόμενες δημοσκοπήσεις γνώμης, τα γνωστά «γκάλοπ», αλλά στην άμεση και συχνή συμμετοχή, που θα αποτελέσει ξανά, μετά απ’ τους κλασικούς αιώνες, ένα νέο Ελληνικό παράδειγμα για ολόκληρη την Ανθρωπότητα. Γι’ αυτό και σαν όνειρο θα το υπηρετήσω  - αφήνοντάς το σαν παρακαταθήκη και στη «Δημοκρατική Κοινωνική Επανάσταση» -  συνειδητά για χάρη και του Ελληνικού μέλλοντος.

Η «Δημοκρατική Κοινωνική Επανάσταση» πιστεύει πως  οι «πράξεις νομοθετικού περιεχομένου» και τα Προεδρικά ή Νομοθετικά Διατάγματα ή όπως αλλιώς ονομαστούν, εφόσον παρακάμπτουν την κοινοβουλευτική διαδικασία και την απόφαση μέσα στη Βουλή ή και την απόφαση με βάση την Άμεση Δημοκρατία  που υπόσχεται η «Δημοκρατική Κοινωνική Επανάσταση», είναι επικίνδυνα για την αληθινή Δημοκρατία γιατί, πέρα απ’ την αυθαιρεσία που εμπεριέχουν σε Κυβερνητικό - κομματικό επίπεδο , προετοιμάζουν το έδαφος για την μελλοντική «ημέτερη» εξυπηρέτηση και χρήση και την κατά το δοκούν περιστασιακή ή μόνιμη κατάργηση του Δημοκρατικού Πολιτεύματος από ναζιστικά, φασιστικά, ολοκληρωτικά κ.ά.ό. καθεστώτα. Τέτοιες «πράξεις» είναι αποδεκτές, σαν σπάνιο μέσο, μόνο εφόσον όλα τα δημοκρατικά υφιστάμενα κόμματα ταυτόχρονα, χωρίς ούτε μια εξαίρεση, τις αποδέχονται σε περίπτωση Εθνικού κινδύνου και μόνο, αναγνωριζόμενου συλλογικά ως Εθνικού, και με την επίσης προϋπόθεση ότι θα αποσύρονται άμεσα, εφόσον δεν κρίνονται πλέον αναγκαίες, με την άρση του κινδύνου και πάλι με συλλογική-συνολική κοινοβουλευτική απόφαση.

Η «Δημοκρατική Κοινωνική Επανάσταση» πιστεύει πως είναι Εθνικά αναγκαίο το δικαίωμα στην εργασία να δίνεται πρώτιστα στους  Έλληνες πολίτες, απόλυτα αξιοκρατικά και ανάλογα με τα προσόντα καθενός ως προς την κατάληψη συγκεκριμένης θέσης, με τρόπο που να διασφαλίζεται χωρίς ανισότητες μια αξιοπρεπής διαβίωση και να μειώνεται η ανεργία, φαινόμενο που είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό.  Ταυτόχρονα, πρέπει να καταβάλλεται συνεχής προσπάθεια, ώστε να δίνεται η δυνατότητα στους Έλληνες, ιδιαίτερα στους νέους επιστήμονες αλλά και στους υπόλοιπους, να παραμένουν στη χώρα, εφόσον το επιθυμούν, συμβάλλοντας στην ανάπτυξη και στην ανάδειξή της. Στο εξωτερικό, αν κάποιοι με τη θέλησή τους οδηγηθούν, ελπίζεται πως θα την καταξιώνουν και θα την προβάλλουν. Η προσφορά εργασίας σε αλλοδαπούς, νόμιμα ευρισκόμενους στην Ελλάδα, δεν είναι αθέμιτη, με την προϋπόθεση της αδυναμίας να βρεθούν  Έλληνες άνεργοι απ’ τους μεμονωμένους επιχειρηματίες και τις επιχειρήσεις κάθε χώρου χωρίς εξαίρεση και όχι με πλαστή μεθόδευσή της. Η διαφορά ύψους αμοιβής και ασφάλισης μεταξύ Ελλήνων και αλλοδαπών με τα ίδια προσόντα πρέπει να θεωρείται αυστηρά παράνομη και να ελέγχεται αδιάλειπτα, όχι μόνο γιατί αποτελεί διάκριση  αλλά και γιατί αποτελεί βασικά κίνητρο αισχροκέρδειας, γεγονός που συμβάλλει στην ανεργία. Εννοείται πως καμιά καταπάτηση Ανθρώπινων Δικαιωμάτων ή προσβολή έναντι ουδενός δεν πρέπει να συντελείται.

Σχετικά με τους μη νόμιμους μετανάστες, η «Δημοκρατική Κοινωνική Επανάσταση» βλέπει μιαν αλήθεια, την οποία όποιος δεν θέλει να δει, απλά και θεληματικά, με διάφορες σκοπιμότητες, εθελοτυφλεί. Σπάνια συμβαίνει ειλικρινά να μη μπορεί κάποιος να τη δει. Και η αλήθεια αυτή λέει πως ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΖΗΣΟΥΜΕ. Και αυτό είναι πασιφανές απ’ τα εκατομμύρια των Ελλήνων ανέργων και νεόπτωχων που λιμοκτονούν χωρίς να φταίνε. Και η αδυναμία μας να ζήσουμε τους μη νόμιμους μετανάστες δεν έχει και δεν πρέπει να έχει καμιά σχέση με οποιονδήποτε ρατσισμό. Πρέπει να βλέπουμε και στο πρόσωπό τους λουλούδια, απλά με άλλο χρώμα και άλλα χαρακτηριστικά – όπως άλλωστε, συμβολικά, είμαστε κι εμείς – με άλλες δικαιωματικές επιλογές, που συμπληρώνουν ένα όμορφο, πολύμορφο και πολύχρωμο παζλ πάνω στη Γη, αλλά η πραγματικότητά μας, ως προς τη δυνατότητα Εθνικής και οικονομικής επιβίωσης, είναι πολύ σκληρή. Υπάρχουν όμως κι από άλλους πιο υπολογιστικές σκοπιμότητες. Κάποιες χώρες – έχουν προσπαθήσει ήδη να το εφαρμόσουν  -  δεν θα δίσταζαν να μεταφέρουν κακόβουλα και  λάθρα ολόκληρους λαούς μέσα στην Ελλάδα, με αποτελέσματα πολύ βολικά γι’ αυτές και «εξαφανιστικά» για τους Έλληνες. Εμείς, θέλουμε τον Κόσμο ενωμένο, ειρηνικό, ταιριαστό, πολύχρωμο, όμορφο, συνεργαζόμενο κ.λπ. αλλά με τους  Έλληνες ζωντανούς και παρόντες. ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΒΙΩΣΙΜΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΧΩΡΟ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΜΑΣ ΟΦΕΙΛΕΙ ΠΟΛΛΑ.

Όσο για την Ευρώπη, δεν πρέπει να εθελοτυφλεί εναντίον της Ελλάδας και είναι ανάγκη να αναθεωρήσει τις σχετικές συνθήκες. Δεν γίνεται αν, για παράδειγμα, καταφέρουν να περάσουν κρυφά απ’ την Ελλάδα στα εδάφη της Ευρώπης 500.000 μη νόμιμοι μετανάστες, να τους ξαναστέλνει στην Ελλάδα, δημιουργώντας της πρόσθετα προβλήματα, όταν οι Έλληνες πολίτες δεν έχουν δυνατότητες εργασίας και ενώ η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρώπης. Κάθε χώρα είναι υπεύθυνη των οικονομικών δυνατοτήτων της. Η ευαισθησία απέναντι στους πρόσφυγες πολέμου πρέπει να συνεχίσει να είναι ιδιαίτερη απ’ την Ευρώπη κι από ολόκληρο τον Κόσμο, σύμφωνα με τις Διεθνείς Συνθήκες. Το ίδιο και ο σεβασμός και η αγάπη για τους δυστυχισμένους οικονομικά ανθρώπους, τους υπόλοιπους μετανάστες.

Ανεξάρτητα απ’ τα παραπάνω - που αποτελούν την πραγματικότητα  που βλέπουμε καθαρά στην «Δημοκρατική Κοινωνική Επανάσταση», σκεφτόμενοι την επιβίωση του  Έθνους το οποίο θα υπηρετήσουμε - όσοι ναζιστές, φασιστές και ρατσιστές  θεωρούν τους άλλους ανθρώπους, όποιας άλλης φυλής ή όποιας άλλης ιδεολογίας, γλώσσας, θρησκείας κ.λπ. «κιτρινιάρηδες», « χιμπατζήδες», «υπάνθρωπους», που « πρέπει με κλωτσιές να γίνουν λευκοί», που «το δέρμα τους είναι κατάλληλο για λαμπαντέρ» και «το σώμα τους κατάλληλο για σαπούνια αλλά όχι για τους λευκούς γιατί θα τους μολύνουν», απέναντι στους οποίους «δεν θα διστάσουν να βάψουν τα χέρια τους ανεξάρτητα απ’ τους θεσμούς» και άλλα πολλά -  όπως οι ίδιοι λένε ορκιζόμενοι στο όνομα κάποιας «άρειας» χιτλερικής φυλής, όπως για παράδειγμα πράττουν αυτούς τους καιρούς ημέτερα και ξένα ναζιστικά και φασιστικά σχήματα ή όποια άλλα παρόμοια θα εμφανιστούν στο μέλλον με την ίδια ή παρεμφερή ιδεολογία - μια άλλη πραγματικότητα με υπαιτιότητα και επιδίωξη αυτών των ναζί σε βάρος μας είναι απόλυτα ορατή. Απεργάζονται, με τη μισαλλοδοξία, το ναζισμό  και το ρατσισμό τους, προκαλούν ή θα προκαλέσουν με βεβαιότητα μίση, ρατσισμό και εχθρότητα όλων σχεδόν των άλλων  Λαών και φυλών που προσβάλλουν ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ αν, «ό μη γένοιτο»… Δεν τολμάω ούτε να το σκεφτώ, αλλά πρέπει, ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΑΝΤΙΛΗΦΘΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΓΚΩΝΙΣΟΥΝ ΕΙΡΗΝΙΚΑ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ. Αν, «ό μη γένοιτο» επικρατήσουν. Κάτω απ’ την σαφή αυτή προοπτική ΕΙΝΑΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΟΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΦΗΤΕΣ ΚΑΚΩΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΙΔΙΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΤΩΡΙΝΩΝ ΚΑΙ ΜΕΛΛΟΥΜΕΝΩΝ , απεργαζόμενοι σαν αλλότριοι την απομόνωση και την εξαφάνισή τους. Πολιτιστικά ή όπως αλλιώς.  Όσο για την Ελληνική ιστορία, απλά την καπηλεύονται ή την ερμηνεύουν διαστρεβλωτικά, ΜΕΓΑΛΟΣΤΟΜΩΝΤΑΣ ταυτόχρονα, για να εξαπατήσουν.

Η «Δημοκρατική Κοινωνική Επανάσταση» πιστεύει στην ιδιωτική ατομική ή συλλογική  επιχειρηματική - επιχειρησιακή πρωτοβουλία, υπό τον όρο ότι αντιστοιχεί σε υγιή επιχειρηματική άμιλλα και οδηγεί στην δημιουργία θέσεων εργασίας και στην ανάπτυξη και όχι στην εκμετάλλευση των εργαζόμενων – εργατών και άλλων, χάριν ιδίου πλουτισμού. Ο δημόσιος τομέας δεν πρέπει να είναι διογκωμένος, ιδιαίτερα όταν μ’ αυτό τον τρόπο διογκώνονται ταυτόχρονα η διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, η ρουσφετολογία, η διαφθορά, η εξαγορά, η συχνά σκόπιμη κακοδιαχείριση, η  μιζοληψία και όλα αυτά «ξεπλένονται», σε βάρος τελικά του συνόλου, μέσα απ’ το δημόσιο, με αποτελέσματα καταστροφικά, μέχρι σημείου πτώχευσης και εξάρτησης της χώρας από όσους βρίσκουν κάποτε την ευκαιρία να εξαφανίσουν το Ελληνικό στοιχείο ή να μας εκμεταλλεύονται και, το χειρότερο, με πιθανή υπαιτιότητά μας. Όμως, ο δημόσιος χαρακτήρας αγαθών όπως η υγεία, η παιδεία, η κοινωνική μέριμνα, η ενημέρωση, η δικαιοσύνη, η ασφάλιση, οι ενεργειακές πηγές, παράλληλα με την και σ’ αυτούς τους τομείς ελεύθερη ιδιωτική πρωτοβουλία – επαρκώς και δίκαια ελεγχόμενη για λόγους δικαιοσύνης, μη εκμετάλλευσης, αποφυγής αυθαιρεσιών σε βάρος του πολίτη,  ενδεχόμενης διαφθοράς και συναλλαγής, καθώς  και για λόγους εθνικής διασφάλισης -  πρέπει να είναι δεδομένος. Μ’ αυτή την προοπτική, το Κράτος δεν πρέπει να θεωρείται ούτε να είναι «Επιχειρηματίας», αλλά επιβλέπων «όπου δει» κοινωνικός εταίρος.

Για αιώνες, σαν χαρισματικό Έθνος, δημιουργούμε, όπως βέβαια και άλλοι λαοί. Αλλά δημιουργούμε ξεχωριστά και πρέπει γι’ αυτό να είμαστε υπερήφανοι αλλά όχι αλαζόνες. Για αιώνες – με το ανυπέρβλητο χέρι, ας το παραδεχτούμε, και φωτισμένων μας δημιουργών αλλά και του συνόλου – οικοδομούμε κι ύστερα για δεκαετίες αυτοβυθιζόμαστε. Με μεγάλες αρετές , ως προς το πρώτο, αλλά και με μεγάλα ελαττώματα, ως προς το δεύτερο, που όλοι μπορούμε να τα βρούμε. Και οι πολιτικοί μας είναι, αναλογικά, κομμάτι του Εθνικού εαυτού μας και ανάλογα ενεργούν. Δεν φταίνε όλοι και δεν φταίμε όλοι. Μερικές εκατοντάδες χιλιάδες από εμάς και λίγες δεκάδες από τους πολιτικούς είναι αρκετές για τον «πνιγμό» μας. Για τον πνιγμό εκατομμυρίων.  Ας μην αφορίζουμε όμως συλλήβδην. Έτσι, και με ατομικιστικούς, υπολογιστικούς, κερδοσκοπικούς  ή και λάθος χειρισμούς κάποιων, στην ουσία λίγων εσωτερικών «ανθελλήνων» ή και ανάξιων  κάποτε πονηρών και δυνάμει διεφθαρμένων – ιδιαίτερα πολιτικών αλλά και μη –  «Ελλήνων», φτάσαμε στα 400 περίπου δις ευρώ χρέος. Με μας να τραβάμε – οι μη έντιμοι κυρίως που ξέρουν να ελίσσονται - την ουρά μας και τους πολιτικούς, αρκετούς τουλάχιστο, να κοιτάζουν να επωφεληθούν ή να υποτάσσονται μόνο στο κόμμα ή στους ξένους. Το ισχυρότερο ΚΟΜΜΑ που πρέπει να υπηρετούμε όλοι είναι το ΕΘΝΟΣ. ΑΣ ΥΨΩΘΟΥΜΕ. Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ. ΧΑΝΕΤΑΙ. Δεν κινδυνεύει απ’ την δημοκρατική ένταξή της στην δημιουργικότητα ενός ομονοούντος ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ Κόσμου, ενός ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ που θα την αναδείξει περισσότερο, αν εμείς πρώτοι σεβόμαστε την κληρονομιά και τον Πολιτισμό μας. Κινδυνεύει πρώτα απ’ τον εαυτό μας. Κι αυτό όσοι μας θέλουν «νεκρούς» δεν θα το αφήσουν ανεκμετάλλευτο. ΕΛΛΗΝΕΣ, υψωθείτε. Πριν γίνουν τα παιδιά, η ψυχή και ο Πολιτισμός μας μουσειακά κάγκελα. Πριν τα σφάλματά μας μάς  παραδώσουν επιπλέον σε δικτατορίες και ναζί, είτε ακροδεξιού είτε ακροαριστερού τύπου που, μεταλλασσόμενοι σαν  χαμαιλέοντες, καραδοκούν, παρασύροντας κυρίως τους άνεργους ή απληροφόρητους νέους μας.

Πρεσβεύουμε, πως μέσα στη «Δημοκρατική Κοινωνική Επανάσταση», τα συνειδητά μέλη της αλλά σε μεγάλο βαθμό και οι μη φανατισμένοι κομματικά πολίτες αντιλαμβάνονται πως, ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΦΤΑΣΑΜΕ ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΦΤΑΣΑΝ, σ’ αυτό το τεράστιο και αβάσταχτο χρέος, οι θυσίες είναι αναπόφευκτες. Αναπόφευκτοι όμως και αναγκαίοι είναι – παράλληλα με τη συνειδητοποίηση ότι πρέπει όλοι να συμβάλλουμε – και οι ειρηνικοί κοινωνικοί αγώνες ΑΠΑΛΛΑΓΗΣ ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΜΗ ΒΙΑΣΤΕΣ ΜΑΣ ΜΕ ΑΥΣΤΗΡΟΤΑΤΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ τους, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΑΠΑΛΛΑΓΗΣ ΑΠ’ ΤΑ ΕΠΑΧΘΗ ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ. Οι ξένες οικονομικές ενισχύσεις δυστυχώς δεν βλέπω – και ουδέποτε θα μασήσω τα λόγια μου - πως σ’ αυτές τις συγκυρίες δεν ήταν και δεν είναι αναγκαίες. Δεν ξέρω μια πτώχευση σε ποια σκαλοπάτια –ακόμα και Εθνικών κινδύνων - θα έφτανε τον Ελληνικό λαό. Η ευθύνη για μια τέτοια απόφαση πρέπει πάντα να είναι ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ, που θα διασφάλιζε ταυτόχρονα τους πόρους αλλά και τους όρους διαβίωσης και επιβίωσης όλων των πολιτών απ’ τους οποίους πολλοί είναι ιδιαίτερα ευάλωτοι. Αλλά, παράλληλα, ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΘΑ ΠΙΣΤΕΨΩ ΠΩΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΑΛΛΑΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ τις έξωθεν οικονομικές «στηρίξεις» ΚΙ ΑΠ’ ΤΗΝ ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ, χωρίς κανένα δικό μας ενεργειακό ή άλλο ξεπούλημα ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΕ ΑΠΟΛΥΤΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΑΠΟ ΜΕΡΟΥΣ ΜΑΣ.

Είναι σημαντικό να πούμε ότι κάποιες χώρες είναι μονίμως κωφεύουσες ως προς το δικό τους χρέος (αποζημιώσεις κ.λπ.) προς το Έθνος. Το δικό τους χρέος ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΑΠΟΔΟΘΕΙ ή τουλάχιστο, αν το αποφασίσουμε συλλογικά,  ΝΑ ΣΥΜΨΗΦΙΣΤΕΙ με τα δικά μας δανεικά από αυτές, αποδιδόμενου του εναπομένοντος υπολοίπου από όποιον συνεχίζει να οφείλει.

Όπως πιστεύουμε πως και όσοι κατέχουν Ελληνικούς Πολιτιστικούς Θησαυρούς, παράνομα αρπαγμένους, οφείλουν – και πρέπει να ζητείται  – να καταβάλλουν κάθε έτος για τη χρήση και την ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ κατοχή τους, επαρκή αποζημίωση εν είδη, ΠΡΟΣΩΡΙΝΗΣ επαναλαμβάνεται, μίσθωσης, χωρίς καμιά απαλλοτρίωση των απαιτήσεών μας ΓΙΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ. Με ανάλογη υποχρέωση ημών προς εκείνους. Αλλά από όσα ξέρω, εμείς δεν έχουμε αρπάξει τίποτε.

Μεγάλο μέρος του Κεφαλαίου και του Τραπεζικού κατεστημένου συνεχίζει κατά κανόνα να παραμένει άθικτο. Συνήθως ζητείται «να συμβάλει εθελοντικά»,  Οι εκμεταλλευτές, πολιτικοί και μη,  επίσης συνεχίζουν – κυρίως όσοι από αυτούς, ελισσόμενοι ή λιποτακτούντες υπολογιστικά απ’ την κοινή μοίρα – να προδίδουν το Λαό, που λιμοκτονεί, με διφορούμενα αδιέξοδα. Η πείνα αποβαίνει ο κανόνας. Η συμβολή όμως και του κεφαλαίου πρέπει να είναι υποχρεωτική και σε μεγαλύτερο ποσοστό, αριθμητικά και ποσοτικά, για την κοινή διάσωση και αυτό πρέπει να είναι ένας ηθικότερος κανόνας.

Το παράδειγμα ψεύδους και, μετά την εκλογή στην εξουσία, επιστροφής σε «αλήθειες» έχει γίνει εξευτελιστικό για τους ίδιους τους πολιτικούς αλλά και για τους πολίτες που το υφίστανται. Ο «ορός της Αλήθειας» χρησιμοποιούμενος σε πολιτικούς και μη, κι αυτό λέγεται συμβολικά, πρέπει να αποδεικνύει συνεχή ευθεία και όχι διακεκομμένες τεθλασμένες. Σε αντίθετη περίπτωση να υπάρχει αυστηρή λογοδοσία.

Κυβερνητικές αλλά και από άλλα κόμματα και από εκπροσώπους τους, αποφάσεις και ενέργειες εξαπάτησης, συκοφάντησης, υποκρισίας, διαστρέβλωσης, ψευδολογίας, υποταγής, ξεπουλήματος, διασπάθισης, συγκάλυψης, συναλλαγής, κατάχρησης, διαφθοράς, εξαθλίωσης και φορολογικής κλοπής, με την φορολόγηση του ίδιου ποσού από δυο πλευρές, εναντίον των Ελλήνων και των εργαζόμενων είναι αδιανόητες, αίσχιστες, υποβιβαστικές και συχνά παράλογες και σαν τέτοιες πρέπει να αντιμετωπίζονται, να ελέγχονται και οι υπεύθυνοι να τιμωρούνται, χωρίς τα αδικήματα να παραγράφονται, με την προϋπόθεση ότι τα αποδεικτικά στοιχεία για την ηθελημένη βλάβη θα είναι αδιάσειστα. Γιατί μόνο έτσι η Δικαιοσύνη θα είναι κι αυτή αδιάβλητη. Είναι ευνόητο ότι ανάλογες ευθύνες βαρύνουν – για τα ανάλογα αδικήματα – και τους τυχόν όμοια ενεργούντες  φορείς, οργανισμούς και ιδιώτες.

Η «Δημοκρατική Κοινωνική Επανάσταση» ξεκινάει με καθαρόν ορίζοντα, μη έχοντας και μη αποδεχόμενη κανέναν από τους εν ενεργεία  ή αποσυρμένους ή αποσυρόμενους πολιτικούς ή και εξωκοινοβουλευτικά στελέχη που εργάστηκαν για κάποια κόμματα ή για μέχρι τώρα Κυβερνήσεις στις τάξεις της – κι αυτό κυρίως για λόγους ανανέωσης και όχι γιατί δεν υπάρχουν και σωστοί πολιτικοί - και με καθαρόν ορίζοντα θα παραμείνει όσο θα ζει ο ιδρυτής της, που ουδέποτε κούνησε με υποκρισία τα χέρια του σε μπαλκόνια,  ούτε επιδόθηκε σε ξεγελαστικές ρητορικές κορώνες και δεν μπορεί να τον κατηγορήσει κανείς για ψυχική ή οικονομική ή πολιτική διαφθορά ή σιωνισμό ή γερμανισμό, ή ρωσισμό ή αμερικανισμό ή πλουτισμό ή οικονομική ευμάρεια ή ό τι άλλο. Είναι ένας  πολίτης σαν όλους, χωρίς προνόμια και περιουσίες. Με μια, ίσως, διαφορά. Πως είναι ποιητής. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Και που δεν γνωρίζει επίσης - μέσα σ’ αυτή την καταστροφή και επιδρομή- πόσα θα καταφέρουμε όλοι μαζί και πόσο γρήγορα, γιατί η ειλικρινής κοινή επιδίωξη έχει ιδιαίτερη σημασία για την κοινή προσπάθεια, ΑΛΛΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΛΑ ΜΟΝΟ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΜΕΣΗΣ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, κάτω από το πρίσμα της συλλογικής διάσωσης και της σωτηρίας του Έθνους. Η οποία Δημοκρατία  σήμερα, και σαν απλή και μόνο δημοκρατία,  είναι σε ανησυχητικό βαθμό  καταργημένη.

Όμοιοι πρέπει να είναι ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΝ και όσοι θα  στελεχώσουν, στο ΚΟΙΝΟ τώρα ή στο ΚΟΙΝΟ μέλλον, τη «Δημοκρατική Κοινωνική Επανάσταση».  Όσοι επιορκήσουν μέσα στους κόλπους της, υιοθετώντας, κρύφια ή μη, όμοιες ως οι ανωτέρω κυβερνητικές , κομματικές ή ιδιωτικές αποφάσεις και ενέργειες, θα είναι προσωπικά υπεύθυνοι και μόλις αποκαλυφτούν, ΚΑΙ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΙ,  θα ελέγχονται, θα απομακρύνονται και θα τιμωρούνται – με αίτημα και της «Δημοκρατικής Κοινωνικής Επανάστασης» - σύμφωνα με το Νόμο που πρέπει κι αυτός να είναι δίκαιος και όχι υπολογιστικά διαμορφωμένος.

Κάθε Ενεργό Μέλος της «Δημοκρατικής Κοινωνικής Επανάστασης» οφείλει να γνωρίζει το περιεχόμενο της Διακήρυξης αυτής και να θέτει την ολόγραφη υπογραφή του σαν απόδειξη της αποδοχής όλων των σημείων της, αναλαμβάνοντας την ενσυνείδητη υποχρέωση της τήρησής της, αναγνωρίζοντας ταυτόχρονα πως ο υπογράφων ιδρυτής της είναι – ως εύλογο - πρώτος Πρόεδρος για την πρώτη θητεία από την ημερομηνία έγκρισης της «Δημοκρατικής Κοινωνικής Επανάστασης»  απ’ τον Άρειο Πάγο, καθώς και νόμιμος εκπρόσωπός της μέχρι την πραγματοποίηση του πρώτου συνεδρίου, που θα υλοποιηθεί με τη συμπλήρωση των πρώτων 500 (πεντακοσίων) Ενεργών Μελών που θα έχουν υπογράψει την Ιδρυτική Διακήρυξη-Διακήρυξη Αρχών.  Η υπογραφή της Διακήρυξης δεν είναι αναγκαία για τους απλούς οπαδούς ή τους ψηφοφόρους, εφ’ όσον η «Δημοκρατική Κοινωνική Επανάσταση» μετασχηματιστεί – μετά την έγκριση του Άρειου Πάγου - σε πολιτικό σχηματισμό, όπως προβλέπεται.

Το παρόν κείμενο της Ιδρυτικής Διακήρυξης – Διακήρυξης Αρχών, καθώς και το Καταστατικό που θα συνταχθεί με το πρώτο Συνέδριο, με δημοκρατικές διαδικασίες,  πρέπει να είναι ελεύθερα και συνεχώς διαθέσιμα στο διαδίκτυο, μέσα απ’ τον ιστότοπο της «Δημοκρατικής Κοινωνικής Επανάστασης»  που έχει ήδη  δημιουργηθεί ή μέσα από ιστοσελίδα, καθώς και μέσα απ’ τις Σελίδες κοινωνικής δικτύωσης.

Το Κάλεσμα ενεργούς ειρηνικής υποστήριξης και συμπόρευσης με τη «Δημοκρατική Κοινωνική Επανάσταση» θα είναι πάντα Πανεθνικό, αλλά πρέπει να είναι αδιάφθορο, ειλικρινές,  και από τις δυο πλευρές τίμιο.

Ο Ελληνικός Λαός, σεβόμενος όλους τους υπόλοιπους, με τους οποίους πρέπει να επιδιώκει να είναι φίλος και ειρηνικά συμπορευόμενος , είναι ένα ΜΕΓΑΛΟΣ ΛΑΟΣ, αλλά πρέπει να σκέφτεται – καθένας βέβαια μεμονωμένα - το συλλογικό συμφέρον για να μεγαλουργεί, γιατί μέσα από αυτό θα εξυπηρετείται καλύτερα, ασφαλέστερα και ουσιαστικότερα και το ατομικό συμφέρον.

Ανεξάρτητα απ’ τον μετασχηματισμό της «Δημοκρατικής Κοινωνικής Επανάστασης» σε πλήρως ενεργό πολιτικό σχηματισμό - και μέχρι τότε -  αμέσως μετά την πρώτη ικανοποιητική οργάνωσή της οφείλεται η κοινωνική της παρουσία, προσφορά και δράση και σαν κοινωνικού φορέα, σύμφωνα με τις παραπάνω Αρχές, πλήρως ανεξάρτητου και αδέσμευτου από άλλα κόμματα, άλλους κομματικούς σχηματισμούς και τάσεις.

                         ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΑΚΙΡΑΚΗΣ κρης,  ιδρυτής                                       2013