1947 - 2021 (εις μνήμην, in remembrance)

Ο αγαπημένος μας ποιητής, πατέρας και σύντροφος,

Γιώργος Τσακιράκης, ο Κρης,

δεν βρίσκεται πια στη ζωή.

Ευχαριστούμε όσες και όσους τον συντρόφευαν, ως φίλοι και φίλες, μετέχοντας στη σελίδα του.

ΤΟ ΑΙΣΧΡΟ ΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ, ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΜΟΣ-ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ

Μια δύσκολη ημέρα για την Εσθήρ Κοέν. Θα συναντηθεί με τον πρόεδρο της Γερμανίας Γιόακιμ Γκάουκ και κάθε άλλο παρά για ευχάριστα θέματα θα συζητήσουν. Η ενενηντάχρονη Στέλλα στα ελληνικά, Κοέν, είναι μία από τους δύο εν ζωή Εβραίους των Ιωαννίνων, από τους πενήντα περίπου που επέζησαν του Ολοκαυτώματος και επέστρεψαν από το Αουσβιτς. Και ο Γερμανός πρόεδρος ζήτησε να τη δει.

«Αισθάνομαι περίεργα. Είμαι ταραγμένη. Θέλω να τον ρωτήσω, πού βρέθηκε τόσο μίσος, για να κάψουν ζωντανούς εκατομμύρια ανθρώπους, επειδή έτυχε να έχουν διαφορετική θρησκεία;
Πρέπει άραγε να δεχθώ τη συγγνώμη; Τίποτα δεν μπορεί να συγχωρέσει αυτό που μας έκαναν. Δεν απέμεινε συγγενής να με συνοδέψει όταν θα πεθάνω. Δεν άφησαν κανέναν, τους έκαψαν όλους», λέει.
Η αφήγησή της είναι γροθιά στο στομάχι. Ο λόγος της φαρμάκι, όχι μόνο για τους ναζί, αλλά και για τους συντοπίτες της χριστιανούς: «Όταν μας έβγαζαν από τα σπίτια μας και μας έσερναν στους δρόμους για να μας πάνε στην Γερμανία, δεν τράβηξε κανένας γείτονας ούτε το κουρτινάκι για να δει τι γίνεται…», σημειώνει.
Ξημερώματα 25ης Μαρτίου του 1944. Με μια καλά σχεδιασμένη επιχείρηση και με τη βοήθεια της ελληνικής χωροφυλακής, η Γκεστάπο «σκουπίζει» την εβραϊκή γειτονιά των Ιωαννίνων. Στοιβάζει σε φορτηγά, 1.725 άντρες, γυναίκες και παιδιά.
Ελάχιστοι πρόλαβαν και διέφυγαν στο βουνό, όπου εντάχθηκαν στις ανταρτικές ομάδες, μεταξύ αυτών και ο μετέπειτα σύζυγος της Εσθήρ.
Οι υπόλοιποι, μαζί και οι γονείς της δεκαεφτάχρονης τότε Εσθήρ και τα έξι αδέρφια της, πήραν τον δρόμο δίχως επιστροφή, με προορισμό το Άουσβιτς. Από το κρεματόριο θα επιστρέψουν λιγότεροι από πενήντα.
«Είδα τελευταία φορά τους γονείς μου στη ράμπα στο Άουσβιτς, όπου μας χώρισαν. Θυμάμαι ότι καθώς απομακρύνονταν στην καρότσα ενός φορτηγού, φώναξε σε εμένα και την αδερφή μου: "Κορίτσια να διαφυλάξετε την τιμή σας".
Μία μέρα που μας κούρευε μια αιχμάλωτη, με ρώτησε τι απέγιναν οι γονείς μου. Της απάντησα πως δεν γνωρίζω και εκείνη μου είπε δείχνοντας τις φλόγες που έβγαιναν από τα κρεματόρια: να, εκεί καίγονται...».
Η Εσθήρ θα γλιτώσει από καθαρή τύχη, καθώς μια εβραϊκής καταγωγής Γερμανίδα γιατρός και κάποιες νοσηλεύτριες την έκρυψαν στο αναρρωτήριο όταν οι Ες Ες πήραν όλους τους υπόλοιπους από τον θάλαμό της και τους οδήγησαν στους φούρνους.
Θα επιστρέψει μετά την απελευθέρωση και στο οικογενειακό προσκλητήριο θα δηλώσει παρούσα μόνη η αδερφή της! Οι άλλοι, είχαν εξοντωθεί όλοι.
Φτάνοντας στα Γιάννενα θα πάει κατευθείαν στο σπίτι της και εκεί θα δεχθεί το άλλο φοβερό χτύπημα. Αυτή τη φορά όχι από τους ναζί ή τον capo του Άουσβιτς.
«Χτύπησα την πόρτα και άνοιξε ένας άγνωστος. "Τι θέλετε", με ρώτησε; "Εδώ είναι το σπίτι μου", του είπα. "Θυμάσαι αν είχε φούρνο το σπίτι;", είπε. "Ναι, βέβαια ψήναμε το ψωμί και ωραίες πίτες", συνέχισα όλο χαρά. "Ε, λοιπόν, εξαφανίσου. Γλίτωσες από τους φούρνους στη Γερμανία, θα σε ψήσω εδώ στον φούρνο του σπιτιού σου", άκουσα με φρίκη να μου λέει».
Δεν μας αγάπησε κανένας
Η Εσθήρ θα προσπαθήσει να φτιάξει τη ζωή της. Παντρεύτηκε τον Σαμουήλ, που κατέβηκε από το βουνό. Στη συνέχεια θα αρχίσει να αναζητάει τα κειμήλια και τα χρήσιμα εργαλεία για να επιβιώσει. «Έμαθα ότι τις δύο Singer ραπτομηχανές τις είχε πάρει ο μητροπολίτης. Πήγα και τις ζήτησα πίσω, αλλά μου είπαν ότι τις έδωσαν στη νομαρχία. Εκεί μου ζητούσαν τους αριθμούς πλαισίου των μηχανών μήπως και τις βρουν. Προφάσεις για να με ξεφορτωθούν.
Σήκωσα το μπράτσο μου και τους έδειξα το ανεξίτηλο νούμερο από το Άουσβιτς. "Να, αυτόν τον αριθμό θυμάμαι εγώ", τους είπα και έφυγα...».
Κατάφερε να ορθοποδήσει σε ένα περιβάλλον όχι ιδιαίτερα φιλικό. «Μια μέρα στα τέλη της δεκαετίας του ‘60, ένας καθηγητής θεολογίας στο γυμνάσιο αποκάλεσε "παλιοεβραία" την κόρη μου, επειδή τη συνάντησε στον δρόμο μαζί μου, περασμένες εννιά το βράδυ, κάτι που απαγορευόταν. Δεν άντεξε την προσβολή. Με το που τελείωσε η χρονιά, έφυγε στο Ισραήλ. Έκτοτε δεν επέστρεψε».
«Σιωπήσατε πολλά χρόνια, γιατί;», ρωτάει ο δημοσιογράφος Σταύρος Τζίμας.
«Γιατί φοβόμασταν. Δεν μας αγάπησε κανένας, το καταλαβαίνετε αυτό;», λέει δακρύζοντας.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΜΑΡΜΑΡΩΝ, ΚΑΙΡΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ, ΤΕΧΝΗ-ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

ΒΑΣΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ Η ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΑΘΗΛΩΣΗ, ΑΠΟΨΕΙΣ

«Ο Πλάτων υπήρξε ο πρώτος και μεγάλος δάσκαλος που συνέδεσε τα καθεστώτα με τα συναισθήματα των ανθρώπων» εξήγησε στο «Βήμα» ο κ. Στέλιος Ράμφος στα μέσα της εβδομάδας. Το νέο βιβλίο του υπό τον τίτλο «Καλλίπολις ψυχή» (εκδόσεις Αρμός) αποτελεί μια ερμηνευτική ανάγνωση της «Πολιτείας» του Πλάτωνος, όπου οι πέντε τύποι πολιτευμάτων αντιστοιχούν σε πέντε τύπους ανθρώπινων ψυχών, ανθρώπινων χαρακτήρων δηλαδή βάσει των οποίων διαμορφώνονται τα κοινωνικά καθεστώτα. «Η έκπτωση κάθε καθεστώτος σε αυτό το ουτοπικό σχήμα, της δημοκρατίας συμπεριλαμβανομένης, συνοδεύεται από μεγαλύτερο ποσοστό μερικότητος, δηλαδή ιδιοτελείας, η οποία στην πιο ακραία εκδοχή της σημαίνει τυραννία» συνέχισε ο ίδιος. «Αυτό είναι πάρα πολύ σοφό και κατ' εξοχήν κρίσιμο για το σήμερα που εξακολουθούμε ν' αναπαράγουμε ένα καθεστώς διχονοίας. Εάν μπορούσαμε πράγματι στην Ελλάδα να καταλάβουμε ότι η μοίρα μιας κοινωνίας, όπως μας υπενθυμίζει ο Πλάτων, εξαρτάται από το βάθος της αρμονίας, των συμφωνιών δηλαδή που δύνανται να επιτύχουν τα πολιτικά της μέρη, θα είχαμε προχωρήσει πάρα πολύ. Νομίζω δε ότι αυτή θα ήταν και η λύση της κρίσεως. Δεν είναι η ανάπτυξη από μόνη της, είναι η υποδομή μιας πολιτικής ενότητος που θα διευκόλυνε τα πάντα» υπογράμμισε ο στοχαστής. «Εάν σήμερα δεν προχωρούμε είναι γιατί η κοινωνία δεν βοηθάει καθόλου με τη συντηρητική της στάση απέναντι στις μεταρρυθμίσεις. Οι μεταρρυθμίσεις είναι πιο σημαντικές από την υπερφορολόγηση. Ενώ λοιπόν η τελευταία προχωρεί ακάθεκτα, μεταρρυθμίσεις δεν γίνονται. Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Μια συλλογική κατάθλιψη επειδή ακριβώς οι όροι της βοήθειας είναι βαρύτατοι αλλά και ο δρόμος αυτός ο μοναδικός. Δεν είναι ότι έπρεπε να γίνει κάτι άλλο, έπρεπε να γίνει σίγουρα κάτι ηπιότερο και ανθρωπινότερο» τόνισε.

Κύριε Ράμφο, τα τελευταία χρόνια περιγράφετε ως βασικό πρόβλημα της χώρας κάτι που μοιάζει με ιδιότυπη πολιτισμική καθήλωση. Πού την αποδίδετε ακριβώς;

«Είναι κάτι στο οποίο έχω επιμείνει πολύ στο βιβλίο μου Η λογική της παράνοιας (2011) και στο βιβλίο Time out (2012) για την ελληνική αίσθηση του χρόνου αλλά και στο βιβλίο Ο "άλλος" του καθρέφτη (2012) σχετικά με το πόσο συνδεδεμένος είναι ο Ελληνας με τη "μαμά" του. Επιμένω σε αυτό ακριβώς το στοιχείο: ότι είμαστε ακόμη ανήλικοι λογικά και ότι παραμένουμε σε μια παιδική ηλικία της οποίας κρίσιμο χαρακτηριστικό είναι το συναίσθημα. Η πολιτισμική αντίληψη γι' αυτά τα πράγματα λέει ότι όπου δεν υπάρχει ισορροπία λόγου και αισθήματος, στην κουλτούρα, στις συμπεριφορές και στις νοοτροπίες των ανθρώπων, ατροφεί η κρίση και η λογική και κυριαρχεί μια βίαιη συναισθηματική αντίδραση των ανθρώπων. Η αντίληψη του πολιτικού βίου περιορίζεται σε κάτι που μοιάζει με γρονθοκόπημα, με έναν αγώνα επιβολής. Το αποτέλεσμα βεβαίως είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να οργανώσουν ένα ικανοποιητικό θεσμικό σύστημα. Οταν μια χώρα έχει αδύναμους θεσμούς, το πρώτο πράγμα που πλήττεται είναι το κράτος της. Η Ελλάδα ως μόρφωμα πολιτικό έχει ένα τεράστιο πρόβλημα: έχει ένα κράτος που δεν λειτουργεί επειδή του πίνουν το αίμα τα κόμματα. Δημοκρατία όμως χωρίς κράτος δεν μπορεί να υπάρξει. Δεν γίνεται τίποτα επειδή ακριβώς αυτός ο μηχανισμός της συγκεντρώσεως και της οργανώσεως ενός συλλογικού "θέλω" δεν μπορεί να πάρει μια λειτουργική μορφή».

Είναι, λέτε, ανυπέρβλητο το πρόβλημα;

«Λέω ότι το χρόνιο πρόβλημά μας εκφράστηκε στην τελευταία πενταετία πια με την οξύτητα της δημοσιονομικής κρίσεως. Ε, δεν μπορεί πια η Ελλάς να υπάρξει έτσι, ή θα το διαλύσουμε το οικόπεδο ή θα το διορθώσουμε! Το νόημα της κρίσεως είναι ακριβώς ότι έχουμε μια φοβερή ευκαιρία γι' αυτό το πράγμα. Διότι πλέον δεν είμαστε μόνοι μας. Γιατί πια μας δίδουν χρήματα άλλοι και μας επιβλέπουν άλλοι. Τι χρειάζεται; Εμείς να μελετούμε καλύτερα τα προβλήματά μας - να μην υπογράφουμε, δηλαδή, μνημόνια χωρίς προηγουμένως να έχουμε δει τι προβλέπουν - και να δώσουμε στους άλλους, σ' εκείνους που θέλουν να βοηθήσουν, να καταλάβουν πώς λειτουργούμε εμείς. Διότι εδώ έχει συμβεί το εξής παράδοξο: είμαστε η χώρα με τις τρομακτικές πελατειακές σχέσεις, με το παραληρηματικό χρέος, τριακόσια τριάντα δισεκατομμύρια ευρώ σε απόλυτους αριθμούς, και ταυτοχρόνως είμαστε εκείνοι που έχουν υποστεί μέτρα τέτοια που κανένας άλλος ευρωπαϊκός λαός δεν θα άντεχε. Δηλαδή, βλέπουμε την παράξενη ψυχική πόλωση στο όργιο της ατασθαλίας και στην αποδοχή αυτών των πρωτοφανών θυσιών. Εδώ πρόκειται για ψυχοπαθολογική κατάσταση πια και μάλιστα χωρίς αντίδραση. Ποιος πάει αλήθεια στα συλλαλητήρια; Πρέπει να αναδειχθεί αυτό ως πρόβλημα, έχουμε έναν λαό ο οποίος έχει καταντήσει "ψυχάκιας": ό,τι του δώσεις δηλαδή το αρπάζει και επιζητεί κι άλλα και ό,τι του αποσπάσεις είναι ικανός να το στερηθεί μέχρι τέλους. Γιατί; Γιατί δεν έχει εμπιστοσύνη σε τίποτα. Ποιος; Ενας λαός εξαιρετικά δύσπιστος επειδή τον έχουν εξαπατήσει κατά το παρελθόν κατά κόρον και πολλαπλώς. Η πολιτική τάξη κατάφερε ακριβώς με τις πελατειακές σχέσεις να αφαιρέσει πλέον και τα τελευταία λείψανα εμπιστοσύνης από τους ανθρώπους».

Η θρησκεία πώς εγγράφεται στο ευρύτερο πρόβλημα;

«Στο μέτρο που η Ορθοδοξία συνδέεται με παρωχημένες νοοτροπίες που θέλουν κλειστή την κοινωνία και όχι ανοικτή ώστε να ευνοούνται οι μεταρρυθμίσεις έχουμε ένα πρόβλημα σοβαρό. Πρόκειται για ένα πολιτισμικό δεδομένο εξαιρετικά ισχυρό, μιας άλλης όμως εποχής. Το δράμα της Ορθοδοξίας είναι ότι μέχρι στιγμής αποκρούει κάθε εκσυγχρονισμό της κοινωνίας, δεν αντιλαμβάνεται το ζήτημα του χρόνου, όντας η ίδια στην αιωνιότητα δεν μπορεί να συμμετάσχει σε αυτό που λέμε εξέλιξη επί της γης. Επειδή λοιπόν ο πολιτικός βίος δεν παράγει νόημα για την κοινωνία, μοιραία αγκυλωνόμαστε στο παρελθόν. Η τεράστια δύναμη του εκκλησιαστικού χώρου και ο μεγάλος επηρεασμός που ασκεί έγκειται στο γεγονός ότι η κοινωνία δεν προχωράει και επομένως το παρελθόν καθίσταται το πιο πειστικό επιχείρημα και ο τόπος του νοήματος. Βλέπετε ότι δεν συζητούμε για το μέλλον, δεν συζητούμε διότι "έχει ο Θεός". Δεν συζητούμε για το μέλλον διότι ο μόνος πειστικός χρόνος εγγράφεται στα μεγαλεία του παρελθόντος. Αυτό ψυχολογικά είναι απολύτως εξηγήσιμο διότι, όταν το παρόν δεν φαίνεται να έχει μέλλον και εφόσον η σωτηρία μου δεν θα εξαρτηθεί από τις ιστορικές μου πράξεις, τότε τι μένει; Το μεγάλο Βυζάντιο και η μεγάλη αρχαιότης! Εάν, λοιπόν, δεν χωρέσει στη λύση του ελληνικού ανθρωπολογικού προβλήματος η σημασία που έχει η ανθρώπινη πράξη, και συνεπώς το νόημα των πραγμάτων που αυτή φέρει, δύσκολα θα υπάρξει πρόοδος».

Επιστρέφουμε, λοιπόν, στον Πλάτωνα με ποια προοπτική, κύριε Ράμφο;

«Πάμε πίσω στον Πλάτωνα όχι με μια προοπτική αρχαιολογικής αναγνώσεως αλλά με την προοπτική μιας κοινωνίας η οποία κινείται. Επιστρέφουμε επομένως με κριτήρια δυναμικής ερμηνείας και αναζήτησης νοήματος. Κάθε φορά που ζητούμε νόημα έρχεται μέλλον, όποτε δεν ζητούμε νόημα έρχεται παρελθόν. Γιατί μισήσαμε τους αρχαίους ημών στα σχολεία; Γιατί μαθαίναμε υποτακτικές και παρατατικούς, δεν μαθαίναμε ποιο ήταν το νόημα των κειμένων. Τώρα με την κρίση έχουμε σηκώσει τα χέρια ψηλά και είμαστε όλοι άρρωστοι. Μα τώρα όμως είναι η ώρα για δημιουργία! Πρέπει με εμπιστοσύνη στον εαυτό μας να καταλάβουμε ότι η ώρα της δυσκολίας είναι ώρα δημιουργίας, αναγεννήσεως. Η παγκόσμια και η ελληνική ιστορία το υποστηρίζουν: οι μεγάλες αλλαγές δεν προέκυψαν από περιόδους ευπορίας και ανέσεως, πρώτα ήλθαν και νικήθηκαν οι Πέρσες και ύστερα έγινε ο χρυσός αιώνας».

ΠΕΔΙΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ ΛΑΜΠΡΟ, ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Λοιπόν, αγαπητά κόμματα και αξιότιμοι κκ. βουλευτές, ιδού "πεδίον κοινωνικής προσφοράς λαμπρόν". Δώστε όλοι ΑΜΕΣΑ, ΧΩΡΙΣ ΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΕΣ - με τρόπο που να αποδεικνύεται -συντεταγμένα μέσω των κομμάτων σας ή προσωπικά, έναν ολόκληρο βουλευτικό μισθό - ή και δυο - καθένας για τους πληγέντες της Κεφαλονιάς, αποδεχόμενοι ότι κι αυτό ακόμα δεν σας απαλλάσσει, παρωχημένα ή μελλοντικά, από οποιαδήποτε τυχούσα πολιτική, οικονομική, κοινωνική ατασθαλία, πονηριά και ευθύνη επί όποιων άλλων υποθέσεων και θεμάτων.  Και μη παραπονεθείτε αν τυχόν κάποια  πλευρά εκμεταλλευτεί αυτή την πρόταση, που απευθύνεται πρώτιστα και λογικά στους "ευαίσθητους " υποτίθεται δημοκράτες, δηλαδή σε σας. Εσείς, που δεν είστε ναζιστές και που δεν πρέπει ποτέ να γίνετε, προηγηθείτε εκ προοιμίου, για να μην επιτρέψετε σ' αυτούς να σας εκμεταλλευτούν, για να σας αποδείξουν "κατώτερους" εθνικά και πολιτικά.  Εκτός κι αν αληθινά είστε.

Γιώργος Τσακιράκης kρης, ποιητής

(Ηλεκτρονική επιστολή προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τα κόμματα, τους βουλευτές, τους πολιτικούς αρχηγούς, τον Πρόεδρο της Βουλής και περιορισμένα Μ.Μ.Ε.)

ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ, ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ προσωπικά το βρίσκω όλο και πιο δύσκολο να βρω κάποιο κίνητρο για να συμμετάσχω στις εκλογές και να δώσω την ψήφο μου σε κάποιο κόμμα. Μερικές φορές αναρωτιέμαι μήπως τελικά είχε δίκιο το παλιό ευφυολόγημα που έλεγε: "αν οι εκλογές μπορούσαν κάτι ν' αλλάξουν, τότε θα είχαν από καιρό απαγορευτεί!" Οι κοινωνιολόγοι χαρακτηρίζουν το σύνδρομο πνευματικής κόπωσης, απ' το οποίο πάσχω, ως "αρνητισμό έναντι της πολιτικής" - αρνητισμό έναντι των πολιτικών θα ήταν ο σωστότερος ορισμός: Γιατί όπως πολλοί πολίτες, έτσι κι εγώ δεν τρέφω την παραμικρή αμφιβολία ότι η τάξη των πολιτικών έχει να επιτελέσει ένα κεντρικό ρόλο στα κοινά - αυτό για το οποίο αμφιβάλλω, είναι αν οι κυρίες και οι κύριοι που έχουν αναλάβει να φέρουν σε πέρας αυτή τη δουλειά, διαθέτουν τα απαραίτητα προσόντα.
Προφανώς, εδώ δεν πρόκειται για ατομικό αλλά για δομικό πρόβλημα. Ήδη πριν από είκοσι τόσα χρόνια η Εστέρ Βιλάρ μιλούσε για τη "σαγηνευτική λάμψη της βλακείας" η οποία χαρακτηρίζει τη δουλειά των πολιτικών όσο τίποτε άλλο. Στην πραγματικότητα πρέπει να αποδεχτούμε ότι σε κάποια γωνιά της πολιτικής δραστηριοποιούνται δυνάμεις επιλογής, οι οποίες περισσότερο εμποδίζουν παρά προωθούν προβληματισμένα, δημιουργικά και συναισθηματικά ώριμα άτομα. Πώς αλλιώς θα μπορούσε ένας άνθρωπος λογικός, με πρωτότυπεςε ιδέες και φαντασία, να αντέξει αυτή την απάθεια, αυτή τη μικρόνοια, αυτή την υποχρεωτική οπορτουνιστική υποκρισία, πράγματα που απαιτούμε να διαθέτει ο επαγγελματίας πολιτικός στην πορεία του μέσα από τους θεσμούς; Δεν είναι λοιπόν αυτονόητο ότι αυτοί που εκ προοιμίου έχουν μια κάποια κλίση προς τον ανεγκέφαλο οπορτουνισμό, θα είναι σε πλεονεκτική θέση στο πολιτικό πεδίο;

Μίκαελ Σμιτ-Σάλομον

ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΠΟΧΡΩΣΗ, ΤΕΧΝΗ

Δεν ξέρω αν η βιαιότητα
της σιωπής συμβαδίζει
με το τίποτα.

Ξέρω μόνο πως το
τίποτα είναι μια μηδενική
απόχρωση, χαμένη σε
ασχημάτιστους δρόμους

που δεν ακολουθούν τα
ταξίδια του Καλοκαιριού.